Zeggen dat Mísia binnen de Fado-muziek “een aparte plaats inneemt” is tegelijk helemaal waar en een schromelijk understatement. Je kunt immers, zonder de waarheid enig geweld aan te doen, dat de moderne of “nieuwe” Fado bij haar begon, toen ze, nu ruim dertig jaar geleden haar eerste en titelloze plaat uitbracht en het genre een compleet nieuw elan gaf. Mísia ging op zoek naar hedendaagse dichters en schrijvers, fotografen en designers en ze kreeg mensen als Agustina Bessa-Luis, José Saramago, José Luis Peixoto en Lidia Jorge zover dat ze, speciaal voor haar teksten gingen schrijven.

Die teksten zette ze op muziek, niet alleen meer voor het traditionele fado-gitaartrio, maar ze aarzelde niet om accordeon en viool aan het instrumentarium toe te voegen. Dat werd haar in het begin niet meteen in dank afgenomen en er vielen woorden van de orde van “heiligschennis” en “verraad”, mede omdat zij er niet voor terugschrok haar live-optredens helemaal in theatervorm in te kleden: van posters en flyers tot platenhoezen, alles aan Mísia’s output was verrassend en nieuw en de eerste successen scoorde ze dan ook niet in Portugal, maar in Spanje en Frankrijk. De eerste echte erkenning in eigen land liet zo’n dozijn jaren op zich wachten, maar toen was het wel meteen goed prijs en kreeg ze “Medalha de Mérito”.

Vandaag zijn we dus ruim drie decennia na dat debuut en is Mísia internationaal erkend als de grootste van alle “nieuwe” fadozangeressen: er werden films over haar gemaakt voor ARTE en haar werk werd ingekapseld in een installatie op de biënnale van Venetië. Ze werd een heuse internationale ster, waagde zich aan interpretaties van songs van Nine Inch Nails, Joy Division en Dalida, maakte een plaat met uitsluitend werk van vrouwelijke tekstdichters en componisten en keerde bij tijd en wijle terug naar de meer traditionele fado. Mísia vaart dus, samengevat, al tientallen jaren een heel eigen koers en laat zich door niets of niemand dicteren wat ze moet doen: dat bepaalt ze helemaal zelf.

Dat is het spoor waarop zij met deze plaat verdergaat: ze handelt helemaal over gevoelens. Ze noemt zichzelf, naar de titel van de plaat een “Animal Sentimental” en ze nam Wolf-Dieter Karwatky onder de arm, een man met een halve eeuw ervaring in de klassieke muziek en een schoorsteenmantel vol met Awards vanwege zijn opnames van Opera en ander klassiek werk: hij is in veel gevallen de man geweest, die bepaalt hoe een klassieke opname in onze oren terechtkomt. Met de hulp van pianist Fabrizio Romano, gitaristen Bernardo Couto, Bruno Costa en Bernardo Viana, violist Luis Ferreirinha en bassist Daniel Pinto werken ze zich door een elftal heerlijke liederen, sommige nagelnieuw, zoals “Fico a Cismar”, dat ze van Rodrigo Leão cadeau kreeg, andere die ze al eerder opnam, zoals “Qué he sacado con quererte” van Violeta Parra of “De Alguna Manera”, een Spaanstalige song van Luis Eduardo Aute, die hier helemaal opnieuw tot leven komt.

Als zangeres is Mísia sowieso onovertroffen, maar de nieuwe aanpak en de samenstelling van het orkest waarmee ze aantreedt, maken deze nieuwe plaat -die overigens deel één is van een triptiek die dit jaar het licht zien en die naast deze plaat ook een boek zal omvatten, waarin de zangeres zelf haar carrière zal bekijken en beschrijven. Deel drie wordt dan een uitgebreide reeks concerten, die nu al als “een beetje speciaal” worden omschreven. Kun je anders dan daar nu al naar uitkijken? Natuurlijk kun je dat niet en deze “Animal Sentimental” is alvast een eerste, erg overtuigend deelbewijs !

(Dani Heyvaert)